12. Meer Miradores…

3/11. Er zijn er genoeg in de omgeving. Vandaag beklimmen we de rots van Puerto naar de top van de Cabezo del Faro, het hoogste punt van de rotsachtige kliffen die Mazarron omringen. Met een mooi wit vuurtorentje en het opvallende beeld van de de lange witte figuur van de “Sagrado de Corazon de Jezus” die met uitgestrekte armen staat te waken over de stad. Het beeld werd in juni 1948 betaald door lokale bewoners, en vormt een brandpunt in de omgeving. Qua hoogte is deze wandeling geen zware inspanning maar wel leuk om te doen. Eigenlijk zijn we aan de verkeerde kant begonnen. Het pad naar boven is erg stenig en flink bedeeld met hondenpoep 💩😈, wat het niet echt aangenaam maakt. Het was alsof we het Jezus beeld van achter beslopen….terwijl als we via “het juiste pad” gekomen waren, had hij ons met open armen ontvangen! 😇
Hier boven is het net een kleine bedevaartplaats; bloemen, kaarsen en zelfs een knuffel onder het afdakje. Slotjes aan de spijlen van het hekwerk, als teken van verbondenheid…

De vuurtoren; ooit de plaats van een uitkijktoren die de stad beschermde tegen aanvallen door Berber-piraten. Het maakte deel uit van de verdedigingswerken langs de kustlijn van Murcia, maar deze werd afgebroken om de huidige structuur te bouwen. Vlakbij in La Azohía staat er nog één lees ik. Waarschijnlijk wordt hier de Torre Elena bedoeld, op sectors bij la Azohia. Achter het busstation in Puerto de Mazarrón is er nog een, die we onbedoeld zondag zagen toen we naar de markt gingen. Een mooi hoekje van Puerto waar we nog niet eerder waren. 
Het was de moeite waard om voorbij het standbeeld te gaan voor het uitzicht over Bolnuevo en langs de kustlijn naar Percheles. Het is een wilde, rotsachtige kustlijn, want het “voetpad” is ruw en rotsachtig. Ik kan het niet laten om naar het uiterste puntje te lopen en de zee, de rotsen, de vuurtoren, dit cadeau, van deze kant te bewonderen. 

Het gebied is bezaaid met de overblijfselen van de smelterijen die hier ooit stonden en actief waren toen Mazarrón een bloeiende mijnstad was. Ooit leidde een spoorlijn de heuvel op om de werkers bovenaan te voeden en het afgewerkte product naar beneden te brengen voor verder transport. Deze Mirador is wat ons betreft indrukwekkender dan de vorige en op de weg naar beneden genieten we van het uitzicht op de haven en een uitbundig bloeiende bougainville…