13. De stad Cordoba

9/10. Ik denk dat ik op het punt ben gekomen om terug te duiken in mijn eerder genoemde  “duizelingen”, het is alweer een week geleden dat we in Cordoba waren. Er komt nu rust wat culturele prikkels betreft, ruimte in mijn hoofd… Na twee nachten in Toledo besluiten we Cordoba aan te doen voor een stadswandeling met de beroemde Mezquita (moskee) in de Joodse wijk als hoofddoel. Daarna rijden we door naar Ronda. Het is even zoeken in de stad, uiteindelijk wordt het toch de camperplaats aan de rand van het historische centrum. Wanneer we bijna de stad inlopen zijn we de poepzakjes vergeten. Wij wachten even, Jan loopt terug. 
We kunnen weer, het is mooi binnenkomen door de stadsmuur. We lopen door een aardig  wit straatje naar boven voordat we het centrum bereiken. 
Nog een trapje op en we zijn er. Je kijkt hier prachtig uit op de rand van het oude deel van de stad. We lopen over een pad met een fotowaardig Ingelegd patroon van stenen en zoeken de weg richting de Mezquita, we komen uit op Puerta del Puente met de mooie poort voor de beroemde Romeinse muur en het beeld van San Rafaël. De Triomf van San Rafael is een van de vele bestaande triomfen in de stad, gewijd aan de aartsengel San Rafael, beschermengel van de stad. Het ligt in de wijk Kathedraal. We zijn er nu vlakbij. Er staat een grote groep toeristen op het plein onder begeleiding van een gids, we zouden zo aan kunnen sluiten. We zullen ze vaker treffen tijdens deze wandeling..  

We lopen langs de buitenmuur van de Mezquita, kinderen aangekleed als prinsen en prinsesjes worden op de rand gezet om te poseren voor een “ gemaakte” foto. De omgeving is er naar. 
We gaan de poort door de binnentuin in. 
Onder de indruk van de mooie bogen, de binnenplaats en de kathedraal nemen we de tijd om rustig rond te kijken. Patio de los Naranjos: het binnenplein bij de ingang van de Mezquita, volop omringd door sinaasappelbomen. In de Islamitische tijd had het een functie voor gerechtelijke en openbare zaken zoals onderwijs. En wat een rij mensen staat er om naar binnen te gaan! Het is heel gezellig met Beike op reis maar er zitten nadelen aan. Zeker wanneer je in steden als deze aan sightseeing doet… We doen het met wat we weten van de prachtige architectuur; een combinatie van de Moorse en Katholieke cultuur.

We bewonderen de buitenkant en gluren naar binnen om een glimp op te vangen van de  de bijzondere Zuilengalerij die bestaat uit maar liefst 860 zuilen 
met rode en witte bogen. 

Bijzonder is ook dat er een katholieke kathedraal in een Moorse omgeving geplaatst is. Met een prachtige klokkentoren. Oorspronkelijk had deze toren een functie als minaret, maar werd later omgebouwd tot klokkentoren. Wanneer de klok luidt draait hij maar liefst driehonderzestig graden in het rond, bijzonder om te zien vond ik.

Wanneer we hier verzadigd zijn van al deze beelden, lopen we de poort uit waar ik meteen een takje rozemarijn in de hand gedrukt krijg. De vrouw pakt in een beweging mijn hand en begint mij de “toekomst” te voorspellen. Ik ben intelligent, zal een lang leven hebben, heb grote kinderen en mijn man is mijn grote liefde…

Natuurlijk wil zij een beloning, ik heb geen geld op zak en “mijn grote liefde” is doorgelopen. Wat voel ik mij bezwaard!  Zij weet natuurlijk niet hoe mijn grote liefde hier over denkt, maar ik wel! Daarbij vond ik dat zij een lieve uitstraling had, wat maakt dat ik haar wel een muntje gegund had. Ik loop weg, kijk nog eens achterom en maak een verontschuldigend gebaar, zij kijkt me na. Haar takje houd ik nog maar even bij me…

Later in Granada vang ik in het voorbijgaan een flard op van een andere handlezing; zij is ook al zo intelligent en zal, net als ik, een lang leven hebben … In ieder stadje een ander schatje? 

In de Joodse wijk volgen we de smalle straatjes die ons leiden langs pittoreske steegjes, en onder andere de smalle onopvallende ingang van de Cordoba Synagoge, een van de drie oudste synagogen in Spanje, gebouwd in 1315. Op het pleintje vlak voor dit steegje, Plaza de Tiberiades, lopen we tegen een bronzen standbeeld aan van een belangrijke joodse wijsgeer/filosoof en medicus uit de 12e eeuw. Ik stuit nog op een leuk verhaaltje over dit beeld: als je namelijk goed kijkt zie je dat zijn voeten zo mooi glanzen, terwijl de rest een doffe kleur heeft. Wat gebeurt er; de mensen die hierlangs komen wrijven over de voeten van deze meneer voor geluk en om een deel van zijn wijsheid te krijgen.

De steeg uit kom ik voor een etalage te staan met gemozaiekte figuren, hier kan ik het niet laten om een foto ervan naar een (oud) collega te sturen die mozaïeken als hobby heeft.

Wij vervolgen onze weg terug, het historische centrum laten we achter ons. Langs de ene kant de oude stadsmuur, de andere kant een rij witte woonhuizen. Een mooi contrast tussen het verleden en het heden.