9.Seelandse krijtrotsen op weg naar Møn.

23/07. Vandaag rijden we naar het eiland Møn, jammer dat het weer maar zo zo blijft. Van miezer naar regen terug naar grauw, zoals we de stemming van de Denen inschatten. Misschien valt dat uiteindelijk mee maar op het eerste gezicht en over het algemeen, straalt er weinig blijheid van de gezichten af. We nemen de aanbevolen route via de Stevens Klint. 

Eerst komen we langs het “vissershuisje met het dakje” dat zo heet vanwege het rieten dak dat zich uitstrekt zover de achterkant van de oven. Het is omstreeks 1820 gebouwd met eikenhouten vakwerk en staat op vuurstenen priemen uit de krijtgroeven. Een herinnering aan de hardwerkende vissers cq steenhouwers en hun vrouwen aan de gevaarlijke en onherbergzame kust van Stevns Klint. Vanuit Højerup werd het gedenkhuisje verplaatst naar deze locatie aan de kust en is nu ingericht als museum met handwerk voor de verkoop van gepensioneerden uit het dorpje. 

Oude kerk van Højerup - De kerk aan de rand (13 eeuw). Destijds zeiden mensen dat " kirken flyttede sig et hanefjed ind i landet hver julenat " (de kerk bewoog elke kerstavond een centimeter landinwaarts). Maar de natuur haalde de kerk in. De oceaan spoelde het zachte krijt aan de voet van de klif weg en in 1910 stopten mensen de kerk te gebruiken omdat het te gevaarlijk werd.(bron http://www.stevnsklint.com).

Het is een schattig oud exemplaar op een bijzondere plek, zo “hangend” boven de zee. Wanneer je naar binnenloopt, springen als eerste de oude fresco’s in het oog. Dan rechts de opening naar de open lucht, waar ooit het koor heeft gestaan, in 1928 stortte het in zee. In plaats daarvan sta je op een balkonnetje en heb je een prachtig uitzicht over zee en de strook met krijtrotsen. Voor de uitgang zie je aan de rechterkant een kleine pittoreske preekstoel, gekleurd met mooie diepblauwe randen. Even verderop hebben we in de verte nog een keer het uitzicht op de Storebæltsbroen over de Grote Belt.