13-05. Portugal

10.41u Eindelijk rijden we ons geliefde Portugal in, dit voelt lekker vertrouwd! 
Tavira: we wandelen het stadje door, nemen een lekker ijsje en luisteren in een steegje naar een mooie zangoefening voor de Fado vanavond! Maar de camping waar we staan vinden we vrij sfeerloos, we horen van andere mensen die ook gister aangekomen zijn van een mooie natuurcamping in de buurt (twee uurtjes rijden), daar hebben we meer oren naar! Thuis wordt inmiddels ook al lekker buiten geleefd en gespeeld 💖.

14-05. Natuurcamping Serra di Bica. Het is inderdaad een paradijsje; wat een ruimte, heerlijk! Tijdens de rondleiding (ook luxe) wijst de eigenaar me in de galerij van het sanitair op een zwaluwennest met jongen. De deur eronder wordt voorlopig op slot gehouden.. Je ziet moeder geregeld af en aan vliegen om haar kleintjes te voeren, drie dagen later zijn ze al zo gegroeid dat je bijna de hele koppies boven het nest uit ziet steken! Voor Beike is het hier fantastisch, als we hem uitlaten buiten het (kampeer) terrein, kan hij letterlijk en figuurlijk weer eens los! Even verderop is een meertje waar we met een stok gooien, hij heerlijk rond poedelt om hem op te halen en zich vervolgens uitgebreid uitschudt. Waar hij overigens heel attent mee omgaat door dat een stukje van ons af te doen… en dan stoïcijns blijf zitten en verwachtingsvol van de een naar de ander kijkt. Er wordt een heel spel van gemaakt om het ritueel vervolgens te herhalen, we moeten er hard om lachen want hij kan het geheel goed naar “zijn poot zetten”, Beike bepaalt de spelregels…😂  En intussen draait zijn staart van blijdschap als een propeller op volle toeren in het rond. Na de poedelpartij op de tweede dag, rolde hij zich onderweg nog eens lekker door de rode aarde met zijn natte vacht. Opeens leek onze Stabij veranderd in een Heidewachtel of een Drentse Patrijshond!

Achter onze plek loopt het terrein om hoog, en daarachter is een gebied met veel bomen. Het valt ons op dat veel van de basten voor de helft weggehaald zijn, wat vreemd, het lijkt een soort mutilatie vinden we. De meesten ervan hebben ook een nummer op de stam staan. “Misschien heeft de vorige eigenaar dat gedaan”, zegt mijn lief nog. Dit stel is hier nl nog maar vier jaar geleden begonnen en als eigenaars van een natuurcamping, heel begaan met deze omgeving. 
Onze buurman weet ons echter te vertellen dat het Kurkeiken te zijn. Het is een mediterrane boom, die van nature in Portugal en Spanje voorkomt. Ik lees dat hier 70 tot 75% van de wereldproductie van kurk vandaan komt. Het bijzondere aan deze boom is zijn schors; het is grijsbruin van kleur, krijgt vanaf 4 jaar diepe groeven, en wordt wel 25cm dik. Voor de eerste ontschorsing moeten ze minimaal 25 jaar oud zijn, maar doorgaans hebben ze al een leeftijd van 35-40 jaar bereikt. Een normaal groeiende boom kan in 150 jaar ongeveer 16 keer schors leveren. De bomen kunnen wel 200 tot 250 jaar oud worden! Eenmaal ontschorst zou de stam van deze boom roodbruin van kleur zijn, maar deze en de anderen die ik later onderweg nog zie, zijn meer antracietkleurig. En hoe ouder de boom, hoe mooier de bast wordt. Eens in de negen tot twaalf jaar kan de schors gewonnen worden waar het grootste deel gebruikt wordt voor de wijn en champagne flessen. Je zou het misschien niet verwachten met de tegenwoordige schroefdoppen! Tijdens de verwerking gaat er niets van het materiaal verloren; zelfs het kurkgruis wordt benut, als brandstof. Ik had altijd respect voor een oude olijfbomen, maar deze wetenschap verbreed mijn perspectief; petje af voor dit stukje natuur! 👩‍🎓🥂

Na drie dagen spelen wandelen en lezen hier,  gaan we naar de volgende stop; Zambojeira!