17-05/20-5. Zambujeira do Mar

17-05/20-05 We staan op een ruim terras onder bomen met heerlijk diffuus zonlicht; geen aangeduide plekken met nummers of hegjes. Precies hoe een camping moet zijn naar mijn idee. Al is niet het hele terrein op deze manier verdeeld. En een geluk, het is nog leeg. Een trede hoger en lager niet, maar deze indeling geeft wel een ruimtelijk gevoel. Na Serra di Bica past deze overgang. wel, het zou jammer zijn om meteen tussen hegjes terecht te komen.. Vanmiddag fietsen we nog even naar het dorpje. Door de aanblik van de rotsige kust met onvervalste Atlantische, beukende golven die er tegenaan slaan, loopt mijn hart over.  De kracht en macht ervan roept bewondering op. Ik word er stil van. Rechts van ons een plein met een eenvoudig wit kerkje waar we even naar toe lopen. Bij de muur staat een oude fiets, die ik eigenlijk op de foto had moeten zetten. Aan het stuur is een takkenbos bevestigd, ervoor een bagagedrager met een opgerolde deken. Op een stenen bankje ernaast zit de eigenaar ervan, op het eerste oog een zwerver die druk zit te prutsen met een mes en houten stokjes of takken. Het resultaat legt hij op een doek voor zich, kennelijk om een broodje mee te verdienen. En als ik nog een blik op zijn fiets werp zie ik er nog allerlei houten voorwerpen aan hangen. Alles bij elkaar geeft het een artistiek beeld, ik zou me een gluurder voelen als ik dit vastleg. 

En weer een mooi uitzicht; rechts de kliffen, links het witte dorpje blinkend in de zon. We lopen terug om het strandje te verkennen, wie weet mag Beike hier wel komen? Ik ren in ieder geval met hem naar de golven, de drang is te groot.. Intussen heeft mijn lief op internet gelezen dat honden in het laagseizoen toegestaan zijn op de stranden, maar wat doe je dan als er toch een verbodsbord staat? 
De volgende dag genieten we van een wandeling langs de kliffen. Het brengt ons een paar jaar terug, naar Lagos, Burgau en het “ einde van de wereld”, zoals die punt een stukje zuidelijker van hier, genoemd wordt. Vertrek Zambojeira, hier kan ik heimwee naar krijgen…

20/05 Naar de ooievaars; Cabo Sardao, het levert prachtige plaatjes op. Heel bijzonder om te zien hoe zij nestelen op afgevlakte rotspunten, waarbij zij de oude nesten van visarenden gebruiken. Dan rijden we door naar Caceres, terug naar Spanje, een heel eind vandaag! Onderweg heeft de thermometer de 36 graden aangetikt…