18. Granada

20/10. Granada, alweer ver weg… , zowel in kilometers als in geheugen. Het was vijf oktober en het voelde enigszins als een verplichting want Granada, zo dichtbij, dat kun je toch niet overslaan? Jaren naar uitgekeken als onderdeel van de reis naar Andalusië, dus ook verwachting… Alleen de ligging al; op een hoogte van 670 m aan de voet van de Sierra Nevada aan twee riviertjes, de Darro en de Genil op en tussen twee heuvels, een prachtige locatie, we gaan er voor! 

Wanneer we aankomen op de uitgezochte plek, staat er een bord voor het hek: COMPLETO. Maar we hebben geluk en kunnen er toch nog bij op een zij- plek van de receptie. Een superplek wat ons betreft, niet tussen twee rietmatten gepropt in een rij bij de andere campers. Vanaf deze luxe camperplaats met douche en toilet hebben we het voornemen om op de fiets naar de stad te gaan. Volgens de informatie uit het boekje is het oude Granada een stad met een gemakkelijk centrum, waar alles op loopafstand van elkaar ligt, ik ben optimistisch! 

Nu moet ik wel eerst bekennen dat we geen fietshelmen hebben. Buiten de bebouwde kom is dat hier wel verplicht, we hebben het er steeds op gewaagd maar, niets was zo spannend als het stuk naar de stad hier. We fietsen eerst een zanderige landweg af, waar nauwelijks verkeer is. Het einde ervan loopt in een bocht zo steil omhoog dat ik achter de fietskar van Beike loop om de fiets en de kar met hond al duwend mee naar boven help. Boven gekomen staan we aan een opening van de vangrail en de auto’s suizen ons hier voorbij. Hoe komen we hier in godsnaam aan de overkant en is het echt de bedoeling om op de vluchtstrook te fietsen?? We staan daar zo de situatie even te bekijken en ja, we zien aan de enkele (helmdragende !) fietsers die ons passeren, dat dit inderdaad het geval is. De oversteek lijkt hels, het is heel druk en de snelheid waarmee er gereden wordt ligt hoog! Het wachten is op een kleine gelegenheid en die dan snel te pakken. In deze ben ik blij “de volger” te zijn, ik kan mij voor duizend procent op hem verlaten. 
Eenmaal aan de overkant is het gelukkig niet al te ver naar de bebouwde kom, waar we weer kunnen ademhalen. We volgen de borden naar de Alhambra, en kijk nieuwsgierig om me heen. Het weer is heerlijk, de wind lauwwarm. Op een gegeven moment waan ik mij even op een vliegend tapijtje in deze oosterse sfeer. We fietsen en fietsen maar door, het tapijtje is inmiddels weggevlogen zonder mij. Dit duurt al veel langer dan de aangegeven tijd, er lijkt geen einde aan te komen. Hier klopt niets van. Na het zoveelste bord Alhambra, en de weg op  googlemaps via de telefoon volgend, is het ons nog steeds niet duidelijk welke richting we op moeten. Uiteindelijk rijden we maar een stuk terug en komen we in de stad uit waar we de fietsen parkeren. Aan de borden te zien, precies op de goede plek!  

We lopen de Cuesta de Gomerez omhoog, wat vroeger het einde van het ravijn van de Sabika heuvel was. Het oude Moorse complex dat bestaat uit prachtige paleizen, tuinen, kerken en torens ligt daar bovenop; het Alhambra, wat eigenlijk ‘het rode kasteel’ in het Arabisch betekent. 

Het begint bij de oude verdedigingspoort met de granaten bovenop, waar de huidige naam Puerto de las Granadas van afgeleid is. Ik heb nog een oude foto gevonden van de poort waarop de zijdeuren die later voor de voetgangers diende, nog dichtgemetseld zijn. De grote poort was voor de rijtuigen. Vervolgens loop je een mooi, stil bosgebied door met stenen banken waar je uit zou kunnen rusten. Kabbelend water om je heen dat door de stenen goten stroomt. We bereiken de Alhambra door de poort van Gerechtigheid. Deze Deur heeft een van de meest opvallende symbolische waarden van het Alhambra: de hand in de sleutel van de grote gevelboog en de sleutel in de sleutel van de toegangsboog (islamitische symbolen).  

De sleutel van het mysterie:

Op de eerste boog van de Puerta de la Justicia zie je een gesculpteerde hand . Daaronder zie je een sleutel (waarschijnlijk een wapenschild van de Nasriden). De dag dat de hand bij de sleutel zal komen, zal volgens de legende Granada weer in islamitische handen vallen. Anderen zien in de compositie ‘het streven naar kennis’, dat gesymboliseerd wordt door de sleutel.

We struinen daar heerlijk rond. Door thuis  de tijd te nemen om achtergronden op te zoeken en in te lezen van wat we allemaal gezien hebben, worden alle opgedane indrukken nu pas verwerkt. We lopen onder de Wijnpoort door, la Puerta del Vino, waar Debussy een stuk over gecomponeerd heeft, en waar ook een bijzonder detail in te ontdekken valt. Misschien een konijn? Dat zou leuk aansluiten in een van de andere verhalen…

De Jannat al-‘Arif (wat tegenwoordig Generalife genoemd wordt), de tuin van de architect van het Nasriden paleis uit begin veertiende eeuw, moet ook indrukwekkend zijn. We vangen er een glimp van op, zo gaat dat wanneer je aan sightseeing doet met je hond.

Beneden gekomen door de oude zigeunerwijk, pakken we de fiets weer en komen we in het straatje wat langs de Albaicín loopt, de oudste Moorse wijk van Granada. Daar strijken we neer op een terras onderaan de Sabika heuvel met een geweldig uitzicht op de Alhambra. Zover Granada. 

Deze stad verdient het om meer tijd aan te besteden dan wij nu gedaan hebben. Het was als een roes; een goede reden om het misschien nog eens dunnetjes over te doen…