14. Mont Saint Michel.

Vandaag zijn we veertien dagen onderweg, net Normandië uitgereden richting St Cas de Guildo in Bretagne.

Gister aangekomen in Beauvoir, een klein dorpje nabij de Mont St Michel. De bedoeling is om een nachtje te staan, een air du camping car is hier heel geschikt voor. 

 
Voor op een plek als deze staan we goed.  Aan de ene kant met hoog gras afgebakend, een boom op de plek wat maakt dat deze groter is dan de andere beschikbare plekken. Aan de andere kant een hekwerk, daar achter een pad naar boven. Dat leidt naar de weg waar iedereen die hier komt, naar toe wil. De Mont Michel. 

We stappen weer op de fiets, ondanks de belofte van droog weer gaat de jas mee in de fietstas. Een goede keuze blijkt later! 
Onderweg heeft Jan bijna een botsing met een klein kind die overal naar kijkt behalve voor zich. Vader let ook niet goed op. Het is een weg met los grint, een plotselinge beweging opzij kan zomaar zorgen voor een slip of een val. Zeker met de hondenkar erachter. Jan moet inderdaad een zwieperd maken. Gelukkig gaat het, op een haar na, goed. Excuses vliegen door de lucht…

Vroeger was deze plek alleen te bereiken bij eb. Er loopt nu een brug naartoe waardoor men niet meer afhankelijk is van de getijden. Bussen rijden af en aan, we wandelen de drukte tegemoet en worden onderweg getrakteerd op de stiekem verwachte bui! Jas aan en door, zo dichtbij gekomen laten we ons niet kisten! 
De rots lonkt ons tegemoet. 
 

Kijkend over de wadden naar de ene kant, is de lucht weer blauw. Aan de andere kant kun je de bui zien vertrekken met haar donkere vegen. 
 

La tristesse de Normandy; c’est la pluie…

Deze abdij is een plek met een bijzondere geschiedenis, welke al eeuwen terug gaat. De bouw van de eerste bidkapel vond al plaats in het jaar 708. De huidige gebouwen dateren uit de dertiende tot zestiende eeuw. Het is na de Eiffeltoren en het Louvre, de derde bezienswaardigheid van Frankrijk. 

Helaas wordt het door drukte toch een desillusie. Door het straatje omhoog is het file lopen.We kijken elkaar eens aan en zuchten. We stappen dapper door. Bij de tweede poort, la Porte du Roi, gaan we even zitten en kijken om ons heen. De gotische abdij in volle glorie…

 Onze stemming is tot een nulpunt gedaald, het is goed zo. we lopen terug en besluiten buiten om over het wad te dwalen, de ruimte te pakken en te ademen…

 We stuiten op dit pareltje; dit is waar volgens de legende een steen viel, waarop het huidige monument werd gebouwd. Vervolgens moest Aubert van Avranche deze kapel bouwen omdat er een heidense aanbidding van die gevallen steen bestond.
We vinden het een waardige afsluiting.