14. Puerto de Mazarron

11/10 Camping las Torres, even niets. Gewoon zijn. Gister gefietst naar Puerto de Mazarron, een leuk havenstadje. De terrassen waren druk bezet en wat vrij was bleek gereserveerd. Het was zondag, familiedag bij uitstek hier. Wel ruimte gevonden om even wat te drinken aan de rand van het strand en een bal op mijn hoofd te krijgen van een fanatiek voetballertje….

Vandaag met Beike gewandeld, aan de voet van het berggebied grenzend aan de camping. Het is ontzettend droog hier, er is weinig groen. We komen weer mooie stenen tegen voor de kinderen, deze keer zijn het lavastenen, een toversteen die glittert in de zon en een wit slakkenhuis. Ook konijnenkeutels; waar leven ze hier van vraag ik mij af.  Of zouden zij soms, net als wij, op doorreis zijn?

12/10. Ik denk toch echt dat ze hier wonen gezien de holen die we af en toe tegenkomen. Nu ben ik maar weer zo vrij om weer een grappig weetje te pikken;
Spanje blijkt namelijk het land van de konijnen te zijn!

Toen de Feniciërs rond de 11e eeuw v.Chr. het Iberisch Schiereiland bereikten, (Spanje, het huidige Portugal, Andorra en Gibraltar), troffen ze daar veel konijnen aan. Omdat zij de dieren erg vonden lijken op de voor hen beter bekende klipdassen, gaven ze de streek de naam ‘i-saphan-im’, het land van de klipdassen waarmee ze dus eigenlijk konijnen bedoelden. Deze naam is later door de Romeinen verbasterd tot ‘Hispania’. Eerst werd het konijn door de Romeinen gehouden voor het vlees en de vacht maar later ook als gezelschapsdier. Dit is terug te zien op munten uit die tijd met bv een afbeelding van een dame met een konijn aan haar voeten.

Vandaag op de fiets naar de haven om lekker paella te gaan eten. Beike heeft nog steeds veel bekijks wanneer hij in de fietskar zit. Sowieso krijgt hij veel complimentjes; ah il est si beau,  he is beautiful, can i take a picture? Of hij wordt uitgebreid geaaid, gevraagd of ongevraagd. Alle reacties die hij mensen ontlokt, van verbazing tot hilariteit tot vertedering. Als hij er zich bewust van zou zijn, ging hij zo naast zijn sokjes lopen! We hebben inmiddels het restaurantje wat we zochten, aan de strandweg gevonden. De serveerster spreekt geen Engels, in onze ervaring zijn dat de beste adresjes. Zij heeft begrepen dat we graag Paella willen eten, en vertelt ons …., waarna ze verdwijnt. Vanaf een andere tafel roept een gezette man met tattoos en een schattig klein hondje in zijn armen dat we 30 minuten moeten wachten op onze paella. Geen straf met dit uitzicht. Dan wordt er een heerlijke tweepersoons schaal paella de pescado y marisco geserveerd. Het ziet het er prachtig uit met de kleur van  een ondergaande zon. Een pannetje poëzie zei een van onze kinderen naar aanleiding van de foto…