15-04. Goede vrijdag

Half negen, de deur schuift open. Het hoge gras in de ochtenddauw glinstert in het vroege zonlicht, de vogels zingen. Goede vrijdag, zegt mijn lief als we wegrijden..

De muziek staat aan; “we dansen de zon”en stilletjes dans ik mee. “Breng me naar het water” leidt me naar afscheid; tranende ogen en brok in mijn keel. Hand in hand, nog voel ik het stromen. 

Het dakraam kleppert, we moeten stoppen om het goed dicht te draaien. Al draaiend hoor ik een harde klik en durf niet goed door te draaien, Jan moet het maar doen. We kunnen weer; goede vrijdag…

16-04. Vol goede moed reden we gister richting Lalinde aan de Dordogne. Het was immers heerlijk staan aan het water, vlakbij het jaagpad waar we het afgelopen najaar onder de prachtige oude platanen liepen. De weg er naartoe viel het laatste stuk niet mee, bochtig en smal met op een gegeven moment een wegversperring. Daar raakten wij, en de dame van googlemaps danig van in verwarring. Hier werd het draaien en dwalen. Na een extra uur rijden, kwamen we eindelijk op bekend terrein. Het bord richting Lalinde! De receptie oogde verlaten, net als vorig jaar. Voor de grap zei Hij  “gesloten!”. Nee joh, even bellen toch, zei ik nog. Energiek stap ik uit, richting het bord met het telefoonnummer. Opeens valt mijn oog op een haggie, zoals wij een hagedisje altijd noemen sinds er een mee terug kwam van een Frankrijkvakantie, verstopt in het tentdoek geloof ik. We vingen hem en hij mocht blijven…Even een foto maken. 

Op mijn beste Frans meld ik me vervolgens bij de campingmeneer. Tot mijn stomme verbazing antwoordt hij dat ze nog gesloten zijn en 1 mei opengaan. Even ben ik sprakeloos….., mais, probeer ik nog, ca n’est pas comme Le website…Helaas mag het niet baten; je suis desolee madame….Daar sta je dan op een verlaten vlonder, zelfs haggie is verdwenen… Zo kwamen we om tien over zes aan op de camping in Bergerac. Met een “lange neus” naar Monsieur Cyrano want qua tijd had het zomaar een tweede verlaten receptie kunnen zijn🤥!