15. Op weg in Bretagne

Je zult het maar blind invoeren op Google maps met het volste vertrouwen dat dit de la Fontaine is die je de avond ervoor uitgezocht had… Het is maar krap twee uurtjes rijden dus een kwart pilletje voor Beike moet genoeg zijn toch?  

Met goede zin stappen we in, eerst de voorraad aanvullen voor de komende paar dagen, op naar de supermarkt. De weg er naar toe kronkelt al wat langer dan gedacht. Heen, terug, nog eens keren, de eerste kleine ergernis van de dag. Het echt onderweg zijn is daardoor al wat vertraagd, maar ach, haast hebben we niet! Vanmiddag gezellig bij Jur en Dorien langs, de belofte van een rustige en relaxte dag ligt voor ons. We rijden een poos door stille dorpjes en smalle wegen. 

Alert als altijd zegt Jan op een gegeven moment “Ik zie de zee nergens “.  Zitten we wel goed dan, vul ik opkijkend uit mijn verhaal aan. Het duurt wel lang, qua  tijd hadden we er al kunnen zijn. Om dezelfde reden houd ik Beike al even in de gaten. Gaat hij het redden zonder ziek te te worden? 

We pakken beide onze telefoon om via Google maps  positie te bepalen en te kijken waar camping la Fontaine ligt. Mijn Fontaine ligt een stuk rechts omhoog op de kaart, Jan’s Fontaine hebben we bijna bereikt…. shit!

Het is twee en veertig minuten de andere kant op, hoe krijgen we het voor elkaar! 

Met een kwart van de hele dosis wordt dit een heikele situatie voor Beike. We verlaten de kleine weggetjes en kunnen goed doorrijden zo. Regelmatig werp ik een blik naar achter op de hond, veel vertrouwen heb ik er niet in. Even later gaat het inderdaad mis. Bah, op het matje! Ik stop niet hoor, zegt Jan nog. Ver is het niet meer…..
We doen het toch, het is niet fijn zo. Ik laat Beike uit en Jan maakt schoon. Applaus voor de vochtige schoonmaakdoekjes van de AC tion! 

Wat zullen we nu als eerste te doen; naar de camping van Jur en Dorien gaan of een eigen plek op te zoeken. Zij zouden vandaag een wandeling maken maar verwachten ons wel. Na overleg kiezen we voor het laatste, zij zijn ook nog niet terug op de camping. Bij aankomst is het wachten geblazen omdat de acceuil naar “goede” Franse gewoonte gesloten is tot twee uur.

Er is amper ruimte om te parkeren voor de slagboom. Het kost wat gemanoeuvreer om een veilig plekje te vinden zodat er ook eventuele uitgaande auto s langs kunnen. Natuurlijk komt er al een aan en wij staan precies voor de sensor. Wat een gedoe! 

 Gelukkig wacht ons een mooi plekje bovenop een terras met een heerlijk rustgevend uitzicht over de oceaan op Cap Frehel. Dat loont de moeite! 
Er pingt een berichtje binnen van Dorien, ze zijn er weer. Na de koffie stappen we op, even lekker tien minuutjes lopen…

Om half vijf hebben we afgesproken, het wordt vijf over half vijf, bijna tien over half,  we zien nog niemand. Dan gaat de telefoon, het is Jurjen. “ Waar staan jullie, ik staat al even te wachten bij de receptie zoals we afgesproken hebben”. 
Oh ja? Wij ook… , jullie camping heet toch “ Le Châtelet???

Hilarisch dit, kan er nog meer mis gaan qua naam en of richting? Zij blijken een paar kilometer verderop te staan, op le chateau …., klinkt als toch? 
De afspraak verzetten we maar naar morgen….

Ik maak een lekkere aardappelsalade van de Opperdoezen van thuis, Jan bakt de vanmorgen gekochte sardines en we genieten ervan.