21.Wandeling rond het eiland.

Je zou bijna het Bretonse erfgoed van deze streek vergeten wanneer je daar niet constant aan herinnerd wordt via de  borden langs de weg. Of het nu om bewegwijzering gaat of andere aanwijzingen langs de weg, dit is karakteristiek voor West Bretagne. De plaatsnamen zijn het resultaat van geschiedenis en taalkunde.

We maken een heerlijk rondje langs de baai. Ik zie hele grote lege St Jacobsschelpen, een vreemd dood  “diepzeewezen” volgens Jesper, en droogliggende bootjes op het wad.

We komen uit op de punt. Ik wil er op, om even te zitten, weg te dromen en een heerlijk vrij gevoel te hebben daar. Het woord huis is al eens gevallen, ik word daar eerst altijd verdrietig van. Het gevoel werkt benauwend. Ik wil gewoon weg blijven, verder gaan, een andere kant op. Geen vastomlijnd plan hebben, gewoon dat.

Terug naar mijn boom achter het huis op de Tjallewal. Mijn eigen plekje om me vrij te voelen, te durven en te dromen. Naar boven klimmen ging heerlijk, en daar te zijn zonder dat iemand een idee had waar ik “uithing”, was genieten. De weg naar beneden en terug naar de werkelijkheid daarentegen, altijd lastiger. Misschien ligt daar de oorsprong wel van mijn benauwde gevoel.
Het pad terug leidt ons langs de vogelopvang,waar zij verzorgd en gevoed worden totdat ze groot en sterk genoeg zijn om vrij te worden gelaten.