23. De Cairn aan de baai van Terenez.

Het is al middag wanneer we op de camping  Baie de Terenez  aankomen. Aan de overkant van de weg ligt de baai en het wandelpad naar de Cairn. 

Gelukkig, er is plaats!  Zonder eerst te kijken accepteer ik die. Het campingbord en de entree zagen er best goed uit…. Op zich krijgen we geen beroerde plek, wel wat donker. En dus behoorlijk vochtig blijkt! Ach we maken er wel wat van en zoeken zoveel mogelijk de zon op, zelfs als we ervoor in de doorgang naar het achterliggende veld moeten gaan zitten!

Als het dan s’nachts fors geregend heeft werkt dat toch niet sfeerverhogend..Maar goed, we hebben een doel hier, de wandeling naar de Cairn en vanmiddag naar Morlaix.Ik verheug me op de wandeling, die zou ons voeren via de al eerder genoemde Sentier de Douaniers. We volgen het pad door het bos maar wat schetst mijn verbazing? Opeens staan we op de doorgaande weg lijkt. Waar is nu die Sentier? Schuin voor ons, aan de overkant, zien we een pad lopen. Zou dat de goede richting zijn?
We gaan kijken maar nee, dit pad leidt naar een woning.
Maar kijk, aan de overkant van de weg? Zie ik daar een onooglijk klein kapelletje uit de zeventiende eeuw? Dan valt mijn blik op het kleine onopvallende bordje er onder met de aanduiding GR 34; dat is hem! Dat bedenk je toch niet! We volgen de weg en zien in de verte de grafheuvel liggen. 

We komen aan, bestuderen het informatiebord en zetten de mondmaskers op. Klaar om entreekaarten te kopen. Voordat het zover komt, loopt er iemand op ons af en zegt heel vriendelijk dat de chien niet toegestaan is. Het is immers een Monument Nationale….

Weet hij veel dat Beike al geplast en gepoept heeft voordat we hier aankwamen. Braaf, en natuurlijk reageren we begripvol, staan we daar dan. Wat nu?

We volgen weg aan de hand van het bordje “Sentier du Cairn Barnenez”, wie weet vangen we nog een glimp op van de heuvel. Links lopen we langs een grasveld, mensen zitten daar te picknicken en aan de rand zien we een opening die lokt. Ik klim op de wal ervoor en zie inderdaad het topje van de heuvel.

Alles voor het toerisme, het monument is goed verstopt. We lopen verder op het veld en komen uit op een landbouw pad…

Aan linkerkant ligt een open veld en het uitzicht op de hele heuvel, Jan dapper voorop. Wanneer er geklommen moet worden op een hooirol krijg ik een kontje, en daar zit ik dan. Fantastisch, terug in de tijd. Ik voel me een heerlijk stout meisje. De hooizolder bij ons was een behoorlijk verboden terrein. De koeien staan immers ook niet op jouw eten te dansen, volgens mijn vaders wijsheid…

Tevreden lopen we het hele pad terug en worden door de rood witte ketting en het bord erbij, bevestigd  in het gevoel dat we al hadden. Dit was duidelijk ook verboden….
Terug in het nu, geeft de andere kant van de weg een heel ander perspectief. Een prachtig uitzicht over de baai van Terenez.