24. Morlaix

Morlaix; Wandelen met uitzicht op de daken. Wanneer we de stad binnenlopen zie ik bij toeval rechts een trap naar boven lopen met een bordje erbij wat mijn aandacht vangt. Het is een wandeling die ons naar het beroemde Viaduct van Morlaix  leidt.

 Een blikvanger vanuit bijna iedere hoek van de stad, en voor de bouw al in opspraak. Het stadsbestuur was er namelijk tegen omdat de architecten van de stad van plan waren om het in het hart van de stad te bouwen. De Franse Spoorwegmaatschappij besloot anders, ze hadden een brug nodig om de doorgang van de spoorlijn Parijs-Brest mogelijk te maken. De bouw van dit viaduct startte in 1861 en werd uiteindelijk in 1865 in gebruik genomen.

Het is gemaakt van granieten stenen en is 292 meter lang en 62 meter hoog. Het heeft twee niveaus met 14 grote en negen kleinere bogen en is inmiddels geclassificeerd als een historisch monument. 

Een grappig weetje omdat we er geweest zijn, vind ik, is dat het graniet waarvan de bogen van het viaduct gemaakt zijn, van Ile Grande komt.  

Jan loopt voor mij en is al voorbij de trap, ik roep hem terug. We  nemen de tijd en klimmen langzaam naar boven. Vanaf de brug, die als een stenen kroon boven de wirwar van grijze leien daken ligt, met zo lijken het, omgekeerde vaasjes als schoorstenen, heb je een geweldig uitzicht over het havenkwartier met zijn klokkentorens. 

 Als je dan toch boven bent, kun je er maar beter van profiteren! 

 We hebben het zicht op de oude winkels, en de straatjes met de unieke “Maisons à Pondalez”, de zogenaamde lantaarnhuizen die in de 16e eeuw door linnenhandelaren werden gebouwd. 

 Alleen hier in Morlaix zijn ze te vinden. Elke verdieping van deze vakwerkhuizen is steeds iets langer dan de onderliggende, zodat de gevels boven de nauwe straatjes naar elkaar toebuigen. 

Nog meer van het monumentale erfgoed van Morlaix vind je boven op de heuvel. Smalle, steile steegjes, met af en toe een stenen trap, zijn te vinden aan de randen van de oude stad. Een kijk op de stad die wel een klim waard is! 

Natuurlijk eindigt onze wandeling op een terrasje, waar we we geconfronteerd worden met de realiteit. Voor het eerst wordt er naar onze “ pas sanitaire” gevraagd. Mensen aan een tafeltje naast ons blijken die niet te hebben en mogen vertrekken. Ons biertje smaakt er niet minder om….